* * *
Eisenberg zajmował znaczące stanowiska: w latach 2006-2009 zasiadał w Komisji do klasyfikacji chorób DSM V i ICD XII Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, otrzymał nagrodę Ruane Prize za badania psychiatryczne dzieci i nastolatków, a przede wszystkim – był liderem w dziecięcej psychiatrii przez ponad 40 lat.
ADHD (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) tłumaczy się jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi.
O ADHD słyszymy już od dawna. Nadpobudliwe dziecko, które w nadmiarze energii „skacze po ścianach” doprowadzając tym samym swoich opiekunów do kresu wytrzymałości, szybko otrzymuje etykietkę „ADHD”. Za przyczynę ADHD podaje się uwarunkowania genetyczne (jeśli trudno ustalić wyraźną przyczynę, najłatwiej zrzucić na geny), osoby z ADHD według powszechnej wersji mają specyficzne wzorce pracy mózgu. Jednak czy aby na pewno?
„Odkrywca” ADHD, Leon Eisenberg, kilka miesięcy przed śmiercią (2009 r.) wyznał, że
ADHD to fikcyjna choroba
- tak też głosi cytat z ostatniego wywiadu z „ojcem ADHD” na okładce niemieckiego pisma „Der Spiegel” – wydanie z 2 lutego 2012 roku. Po co „tworzyć” chorobę? Jak pokazuje przykład chociażby nowotworu: na chorobie można całkiem nieźle zarobić. Najpopularniejszym sposobem „leczenia” ADHD jest farmakoterapia z lekiem Ritalin na czele. Tylko w samych Niemczech sprzedaż leków na ADHD wzrosła z 34 kg (w 1993 roku), do 1760 kg (w 2011 roku) – co oznacza 51 krotny wzrost sprzedaży (!). W Stanach Zjednoczonych co dziesiąty chłopiec wśród dziesięciolatków codziennie zażywa leki na ADHD. A jest to tendencja rosnąca.
Szwajcarska Narodowa Komisja Doradcza w sprawie Bioetyki* (NEK) skrytykowała użycie Ritalinu. W opinii NEK z 22 listopada 2011 roku czytamy, że środki farmakologiczne zmieniają zachowanie bez żadnego wkładu ze strony dziecka. Doprowadziło to do ingerencji w wolność i prawa człowieka, ponieważ środki farmakologiczne wywołują zmiany w zachowaniu, ale nie uczą dzieci jak samodzielnie osiągnąć te zmiany. W ten sposób dzieci są pozbawiane umiejętności uczenia się na doświadczeniu, ich wolność jest ograniczona, a rozwój zablokowany. Zadaniem psychologów, nauczycieli i lekarzy jest bycie mądrym przewodnikiem dla dziecka w jego naturalnym rozwoju.
Może to brzmieć nieprawdopodobnie, ale „stworzyć” chorobę nie jest trudno – wystarczy sięgnąć do źródła, czyli do zespołu decydującego o klasyfikacji chorób (DSM – klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego lub ICD – Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych). Na takiej klasyfikacji opiera się później reszta świata. Amerykańska psycholog Lisa Cosgrove odkryła finansowe powiązania między przemysłem farmaceutycznym a zespołem członkowskim, który miał decydować o klasyfikacji chorób DSM-IV. Według Lisy i jej współpracowników, 56% zasiadających w zespole członkowskim DSM miała owe powiązania. Jeszcze gorzej wyglądała sytuacja w przypadku zespołu do „Zaburzeń Nastroju” i „Schizofrenii i Innych Zaburzeń Psychicznych” – tu 100% członków czerpało korzyści finansowe ze współpracy z przemysłem farmaceutycznym. Powiązania są szczególnie wyraźne, gdy pierwszą „linią leczenia” są leki. W kolejnej edycji (DSM-V) sytuacja jest podobna.
* * *
Na myśl ciśnie się refleksja: skoro tę chorobę "zdiagnozowano" dopiero niedawno, to może jej przyczyna, a raczej przyczyna niepokojącego zachowania dzieci - leży właśnie w rzeczywistości, która ostatnimi czasy nas ludzi otacza? Zabija nas natłok chemii, więc: chemią się też leczmy? - obłęd!
- system edukacji pozostawia wiele do życzenia – głównym zarzutem jest to, że nie zapewnia odpowiednich warunków do rozwoju osobowości. Tłumiąc rozwój jednostki możemy spodziewać się wszystkiego, tylko nie „normalnego” zachowania;
- istnieje wiele czynników, których wpływ nie jest do końca zbadany, a które weszły na stałe do naszego życia – np. promieniowanie elektromagnetyczne, nanododatki do żywności;
- zanieczyszczenia żywności; klasyczny przykład: rtęć w tuńczykach -
to mięso stanowi wysokie zagrożenie dla naszego zdrowia;
- zmieniła się struktura rozrywki/spędzania czasu wolnego przez dzieci i młodzież:
> gry na komputerach, "plejstejszynach", smartfonach, tabletach, itp. - ociekające agresją i krwią, ale i gry wywołujące "tylko" drżenie rąk z powodu (niewinnej zdawać by się mogło) niemożności przejścia sympatycznym zwierzątkiem na kolejny poziom zabawy,> filmiki i filmy w TV - zablokujcie np. Disney Channel czy też Disney XD ... i poobserwujcie dziecko: najpierw agresja - a potem spokój i poprawa zachowania w stosunku do tego, które miało miejsce przed zablokowaniem; znikają z zachowania "ekranowe teksty i fochy",
> kontakt społeczny nie bezpośredni, tylko via kabel sieciowy, eski;
długie rozmowy nie twarzą w twarz, tylko przez telefon komórkowy
- ... a fale el-mag podgrzewają komórki mózgowe i nawet - zagotowują je,
> książki i bohaterzy faworyzujące wątpliwych wychowawczo bohaterów, np. Harry Potter.
Normalne dziecko po wniknięciu w ten wirtualny świat ma nie tyle pobudzoną wyobraźnię,
co nocne koszmary. Nawet skusiłem się na oglądnięcie 1/2 którejś tam części tej
mrocznej opowieści i - wiecie co? - nie byłem w stanie powiedzieć o czym to jest...
Pewnie jestem już na to za stary - wiem wiem.
... o fenomenie Harrego Pottera: http://www.monasterujkowice.pl/articles.php?a=4
W szkole lekturą są "Opowieści z Narni"; gdy to grano w TV - widziałem w filmie
postacie budzące niepokój, strach, grozę. Edukacja daje się wkręcać w ciemne wzorce.
Nie twierdzę, że lepsze byłyby lektury o upieczonym w piecu Antku czy też klepiącym biedę
Janku z talentem do skrzypiec, ale...:
jak w takich warunkach dzieci mogą normalnie rozwijać się?
* * *
źródła:
http://www.samouzdrawianie.pl/odkrywca-adhd-przyznaje-ze-to-fikcyjna-choroba/
http://www.currentconcerns.ch/index.php?id=1608
