- zero kalorii
- rafinowana jest słodsza do 250-450 razy od cukru (sacharozy)
- smakuje jak cukier (posmak tylko przy dużej koncentracji)
- rozpuszczalna w wodzie i alkoholach
- odporna na wysoką temperaturę (do 200 °C) – może być używana do pieczenia i gotowania
- stabilna w kwaśnych i zasadowych płynach (pH 3-9)
- może być długo przechowywana
- nie powoduje próchnicy zębów
- bezpieczna dla diabetyków – nie podnosi poziomu cukru we krwi (bez indeksu glikemicznego)
- bezpieczna dla osób chorych na fenyloketonurię (PKU)
- słodziki ze stewii nie ulegają fermentacji
- może być uprawiana samodzielnie
Ekstrakt stewii i steviolu nie ma negatywnego działania na DNA.
(najnowsze badania wykazują, że to co jemy ma wpływ na nasze DNA; stąd - między innymi - uzasadnione obawy o wpływ żywności gmo na ewolucję naszego gatunku - i innych też )
Stewia: uprawa i zbiory
Zbiór stewii wymaga ścięcia łodyg do wysokości 5 cm lub 2 cali nad powierzchnią gleby. Można to robić nawet 3-4 razy w ciągu roku, co daje bardzo urodzajną uprawę. Faktycznie - to liście rośliny są wykorzystywane do słodzenia. Występują w nich dwa składniki, stewiozyd i rebaudiozyd (Reb A), które są ponad 200 razy słodsze od cukru. To właśnie te składniki pozyskuje się do produkcji różnych produktów o nazwach: stevia, stewiozyd, steviana i innych.
Stewii używa się od stuleci. Hiszpanie odkryli w XVIII wieku, że rdzenni Paragwajczycy używali czegoś, co nazywali Ka’a He’e jako słodzika, przekąski oraz w celach leczniczych. Pod koniec XIX wieku Moises S. Bertoni udokumentował jej zastosowanie na podstawie swoich badań nad paragwajskimi ziołami. Do 1908 roku roślina była chętnie uprawiana w swoim naturalnym obszarze występowania, w miarę rozprzestrzeniania się informacji o jej przydatności.
Po zbiorach, liście czyści się, a następnie suszy na słońcu lub suszarniami z gorącym powietrzem przed przetworzeniem ich w celu ekstrakcji korzystnych składników wykorzystywanych do tworzenia różnych form stewii. Świeże liście stewii można także gotować i naparu używać jako herbaty lub naturalnego słodzika w płynie.
Roślinę można uprawiać w niemal każdym kraju na świecie. Część państw używa stewii w wielu produktach żywnościowych, inne zezwalają jedynie na zastosowanie jej jako suplementu diety. Bez względu na politykę poszczególnych rządów, uprawy stewii ciągle się mnożą, a popularność produktu nieustannie rośnie.
Największym użytkownikiem stewii na świecie jest Japonia - rocznia konsumpcja słodzika to 50 ton. Około 40% naturalnych japońskich słodzików ma w swym składzie stewię.
Roślinę stewii uprawia się obecnie w celach handlowych w różnych miejscach na świecie, w tym w Azji, Indiach, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej i Europie. Dziko rośnie jedynie w swoim środowisku naturalnym w Paragwaju i Brazylii. Uprawa tej rośliny, oferującej zadziwiające korzyści zdrowotne, wymaga światła słonecznego, zraszania i ogromnej troski. Roślina nie wytrzymuje spadku temperatury poniżej 0ºC i należy szczególnie o nią dbać w przypadku prób uprawiania jej w obszarach, na których występują przymrozki.
Stewia: składniki rośliny
Najważniejszymi składnikami rośliny są glikozydy stewii, które są słodsze od cukru o 250 do 400 razy. Ich dodatkowym atutem jest fakt, że nie mają kalorii. Całkowicie rozpuszczają się w wodzie, dzięki czemu ekstrakcja tych składników z liści jest łatwa i naturalna. Dwa najistotniejsze glikozydy to Steviozyd i Rebaudiozyd-A, odporne na temperaturę do 200ºC. Te dwa składniki są niezbędne do stworzenia ze Stewii handlowych produktów.
Suszone liście są od 15 do 30 razy słodsze niż liście cukru trzcinowego. Glikozydy steviolu dają słodki smak liściom Stewii. Każdy z dwóch komponentów składających się na słodycz rośliny posiada własne wyjątkowe właściwości.
Steviozyd (stevioside) jest odporniejszy na działanie wysokich temperatur niż Reb A, ale pozostawia odrobinę bardziej gorzki posmak. W preparatach Stewii występują także inne glikozydy, takie jak Rebaudiozyd C (R-C), Dulkozyd A, Rubusoside, Steviolbioside oraz Rebaudiozyd B (R-B).
Reb C również przyczynia się do gorzkiego posmaku, dlatego też Stewia powinna zawierać ponad 90% Reb-A, by zredukować ten smak. Raporty potwierdzają również, że pewne kwasy zredukują posmak Stewii. Kwasy te to kwas cytrynowy, kwas octowy, kwas mlekowy, kwas jabłkowy oraz kwas winowy.
* * *
Słodzikowy przegląd
Aspartam to sztuczny słodzik, słodszy od cukru 160 do 220 razy. Nie jest kaloryczny i nie wpływa negatywnie na indeks glikemiczny. Nie przyczynia się do powstawania ubytków w zębach. Nie ma odporności cieplnej. Jest niebezpieczną substancją dla osób cierpiących na fenyloketonurię. Choć jest dopuszczony do użytku w USA i wielu innych miejscach na świecie, istnieją obawy dotyczące bezpieczeństwa tej substancji.
Aspartam jest uważany za największą truciznę legalnie dodawaną do żywności!
Dlaczego? Zapraszam do zapoznania się z faktami:
http://zdrowobycie.blogspot.com/2010/07/aspartam-zabojcza-sodycz.html
Sacharyna - sztuczny słodzikie, który może być słodszy od cukru 200 do 800 razy. Rozpuszcza się w wodzie, nie zawiera kalorii ani indeksu glikemicznego. Nie przyczynia się do powstawania ubytków. Sacharyna zostawia metaliczny posmak. Zakazano jej w Kanadzie, ale w dalszym ciągu jest powszechnie dostępna w Stanach Zjednoczonych.
Cyklamat/cyklaminian - sztuczny słodzik, zaledwie 30 razy słodszy od cukru. Posiada wiele spośród pozytywnych cech sztucznych słodzików, takich jak brak kalorii, brak indeksu glikemicznego i brak przyczyniania się do powstawania ubytków. Jednak zakazano go w USA i Zjednoczonym Królestwie z powodu obaw o zdrowie. Nadal używa się go w Kanadzie i części innych obszarów na świecie.
Splenda - znana także jako sukraloza - sztuczny słodzik. Jest 500-600 razy słodsza od cukru. Nie zawiera kalorii i nie wywiera negatywnego wpływu na indeks glikemiczny. Jest to zwykły cukier stołowy zmodyfikowany tak, by układ pokarmowy go nie wchłaniał. Splenda nie przyczynia się do powstawania ubytków. Splenda jest odporna na wysoką temperaturę i dobra w smaku. Nie istnieją żadne obawy zdrowotne związane ze splendą. Jej wykorzystanie w żywności jest powszechnie akceptowane w Stanach Zjednoczonych i poza nimi.
Istnieje szeroki wybór alkoholi cukrowych służących do słodzenia różnych produktów. Są to między innymi: erytrytol, maltitol, lactitol, sorbitol, mannitol oraz ksylitol. Mają od 40 do 90% słodkości cukru. Nie mają indeksu glikemicznego, niezwykle mało kalorii i nie przyczyniają się do powstawania ubytków w zębach. Większość z nich ma również działanie przeczyszczające, szczególnie w przypadku dużej konsumpcji.
Źródło:
http://www.bogutynmlyn.pl/go/_info/?id=4132
http://stewia.info.pl/
